بخش اول : کلیات  گفتار اول : تعاریف    اول: ثبت  واژه « ثبت » در لغت ، به معنای قرار دادن، استواری و نوشتن آمده است . مقصود  از « ثبت اسناد و املاک » ، نوشتن و انعکاس روابط حقوقی اشخاص و آثار ناشی از اعمال حقوقی و همچنین مشخصات و وضعیت املاک و حقوق اشخاص ذینفع و مشخصات صاحبان این حقوق است در دفاتری که از طرف دولت برای این امور تعیین شده است. این نوشتن و انعکاس تابع تشریفاتی است که در قانون تعیین شده است .  دوم : اسناد  « اسناد » جمع سند است . سند در لغت به معنی چیزی است ( اعم از نوشته و غیر نوشته ) که بدان تکیه کنند. در اصطلاح حقوقی ، « سند عبارت است از هر نوشته که در مقام اثبات دعوی یادفاع قابل استناد باشد» ( ماده 1284 قانون مدنی ) .  سند بر اساس درجه اعتبار و توان اثباتی به دو گروه رسمی و عادی تقسیم می شود. ماده 1287 قانون مدنی در ارتباط با اسناد رسمی اشعار می دارد: « اسنادی که در اداره ثبت اسناد و املاک و یا دفاتر اسناد رسمی یا در نظر سایر مأمورین رسمی در حدود صلاحیت آنها و بر طبق مقررات قانونی تنظیم شده باشد رسمی است » بنابراین بر ای اینکه سندی در چارچوب قانون مدنی رسمی محسوب شود باید دارای سه وصف باشد :  1- توسط مأمور رسمی تنظیم شده باشد .  2- مأمور ، صلاحیت تنظیم سند را داشته باشد .  3- مطابق مقررات قانونی تنظیم شده باشد.  در اصطلاح ثبتی ، سند رسمی سندی است که در دفترخانه اسناد رسمی به ترتیبی که مقررات تعیین کرده است تنظیم و در دفاتر مربوطه ، ثبت گردد. در واقع رابطه سند رسمی موضوع قانون مدنی با سند رسمی موضوع حقوق ثبت ، عموم و خصوص مطلق است .  سوم : املاک  املاک ، جمع ملک است . در اصطلاح حقوقی ملک در دو معنا بکار می رود :  1- به معنای هر مالی ( اعم از منقول و غیر منقول ) که دارای مالک است . در این معنا اصطلاح « ملک » در مقابل اصطلاح « مباح » بکار می رود . مباح مالی است که مورد تملک قرار نگرفته  و در مالکیت شخصی نیست . مواد 27و 149و152 قانونی مدنی ، کلمه ملک را در این معنا بکار برده است.  2- ملک به معنای مال غیر منقول. در برخی موارد اصطلاح « ملک » به معنای خاص آن یعنی مال  غیر منقول مورد استفاده قرار گرفته است .