در ماده یک قانون ثبت اسناد و املاک مصوب 1302 شمسی می خوانیم : « دوائر ثبت اسناد و املاک برای دو مقصود تشکیل می شود: اول : ثبت املاک تا اینکه مالکیت مالکین و حقوق ذوی الحقوق نسبت به آنها رسماً تعیین و محفوظ گردد. دوم : ثبت اسناد برای اینکه رسماً دارای اعتبار شوند.»   اهداف فوق را در قالب برخی از مواد قانون ثبت اسناد و املاک مصوب 1310 شمسی نیز می توان یافت به طور مثال : در زمینه ثبت املاک ، در ماده 22 می خوانیم : همینکه ملکی مطابق قانون در دفتر املاک به ثبت رسید دولت فقط کسی را که ملک به اسم او ثبت شده و یا کسی که ملک مزبور به او منتقل گردیده و این انتقال نیز در دفتر املاک به ثبت رسیده یا اینکه ملک مزبور از مالک رسمی ارثاً به او رسیده باشد مالک خواهد شناخت در مورد ارث هم ملک وقتی در دفتر املاک به اسم وراث ثبت می شود که وراثت و انحصار آن ها محرز و در سهم الارث بین آن ها توافق بوده و یا در صورت اختلاف ، حکم نهایی در آن باب صادر شده باشد. تبصره ...» یا در ماده 24 می خوانیم : « پس از انقضای مدت اعتراض دعوی اینکه در ضمن جریان ثبت تضییع حقی از کسی شده پذیرفته نخواهد شد....»  مقررات این دو ماده حاکی از تثبیت مالکیت و غیر قابل تعرض بودن آن است . مواد دیگری نیز در راستای این اهداف تصویب شده است .  در زمینه اسناد نیز مواد متعددی به چشم می خورد که حاکی از اعتبار اسناد رسمی و تحکیم این اسناد است . مانند : ماده 70 که مقرر می دارد: سندی که مطابق قوانین به ثبت رسیده رسمی است و تمام محتویات و امضاهای مندرجه در آن معتبر خواهد بود مگر اینکه مجعولیت آن سند ثابت شود انکار مندرجات اسناد رسمی مسموع نیست . یا در ماده 73 می خوانیم : « قضات و مأمورین دیگر دولتی که از اعتبار دادن به اسناد ثبت شده استنکاف نمایند در محکمه انتظامی یا اداری تعقیب می شوند و در صورتی که این تقصیر قضات یا مأمورین بدون جهت قانونی باشد و به همین جهت ضرر مسلم نسبت به صاحبان اسناد رسمی متوجه شود محکمه انتظامی یا اداری علاوه بر مجازات اداری ، آن ها را به جبران خسارات وارده نیز محکوم خواهد نمود.»  مواد 71-72 نیز در راستای اعتبار بخشیدن به اسناد تصویب شده اند.